در وفیات و موالید اهل بیت علیهم السلام تنها به بعضی از زوایای زندگی آن بزرگواران توجه می شود که اکتفا به آن موارد شایسته نیست. به طور مثال سال ولادت و شهادت ، نام مادر ، سن ، محل تولد و شهادت ، مدت امامت ، کیفیت شهادت که همه این موارد علی رغم اهمیتی که دارند نقطه اصلی و محوری زندگانی اهل بیت علیهم السلام نیستند تا ما تمام توجه خود را به این موارد منحصر نماییم. بلکه آنچه نقطه اصلی و محوری را تشکیل می دهد میراث گرانبهای علمی و عملی است که آن بزرگواران برای ما به ارمغان آورده اند.

بررسی سیره عملی آنان در تعامل با خانواده ، اطرافیان ، همسایگان ، دوستان ، دشمنان و به طور کلی جامعه و حتی نحوه برخورد آنان با طبیعت و محیط زیست و نحوه رفتارشان با حیوانات و اموری از این قبیل و از همه این ها بالاتر تعالیم فقهی و اخلاقیشان و بالاتر از این ، تعالیم توحیدی و معرفتی آنان و بالاتر از این توسل و توجه قلبی به مقام منیع و شامخ این آسمانیان ، همه اموری هستند که ما شیعیان به جدّ باید به دنبال آن باشیم و خود را از این انوار الهی محروم نسازیم !

ایام میلاد با سعادت امام صادق علیه السلام که رئیس مذهبند، تقارن پیدا نموده با میلاد نبی مکرم اسلام صلی الله علیه وآله که خالی از اسرار نیست و از آن می توان به تقارن نیرین تعبیر نمود.

این تقارن میمون و مبارک فرصت مناسبی است تا به تأمل در مورد بعضی از امور پرداخته شود چه این که بدرستی این ایام به ایام وحدت نیز موسوم است ، امری که حیاتی ترین احتیاج امت اسلامی را در روزهایی که در آن به سر می بریم را تشکیل می دهد.

دشمنان منطقه ای و فرامنطقه ای مسلمانان خصوصا دشمنان شیعه با طرحها و برنامه های بسیار پیچیده به دنبال عملی ساختن طرحهای خود در کشور سوریه و عراق هستند که بیداری مضاعف عموم مسلملنان و علی الخصوص شیعیان را می طلبد.

اگر امام صادق علیه السلام در زمان ما می زیستند چه دستوری برای ما مسلمانان در رابطه با این چنین توطئه های شومی ارائه می دادند!! لازم نیست چنین فرضی کنیم چرا که امام صادق علیه السلام با علم امامت خود چنین روز دنیای اسلام را مشاهده می کردند که فرمودند :

به عیادت مریض های اهل تسنن بروید !

امانت آنها را ادا کنید!

به نفع آنان در دادگاه شهادت دهید!

در تشییع جنازه مردگان آنها حضور پیدا کنید !

در مساجد آنها نماز بگذارید !

تا بگویند که فلانی جعفری است (1) بگویند فلانی شیعی است (2) که این گونه عمل می کند و این من را خوشنود می‌سازد !

پس با این توصیف بعد از قرآن و پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله، امام صادق علیه السلام را به حقیقت می توان اولین منادی وحدت نامید. چرا که برای همدلی بین مسلمانان فرمودند :

« من صلی معهم فی الصف الأول کان کمن صلی خلف رسول الله » (3) .

 حال مقایسه ای کنیم بین این فرمایشات امام صادق علیه السلام و فتاوای وهابیت تکفیری و سلفی که خون مسلمین بی گناه را از زن و کودک گرفته تا پیر جوان در عراق و پاکستان و سوریه ، مباح می شمرند و کارهای خود را به قرآن نسبت می‌دهند و قرآن را به زیباترین شکل به زیور طبع مزین می سازند و خود را به عنوان نماینده دنیای اسلام به جهانیان معرفی می نمایند ، تا ببینیم کدام با قرآن مطابقت دارد !!

قرآن کریم می فرماید:

« واعتصموا بحبل الله جمیعا و لاتفرقوا » (4) .

« إنما الم?منون إخوة » (5) .

« من الذین فرقوا دینهم شیعا کل حزب بما لدیهم فرحون » (5) .

« ولا تقولوا لمن ألقی إلیکم السلام لست م?منا تبتغون عرض الحیاة الدنیا » (6) .

ما شیعیان نیز باید مواظب باشیم تا مبادا همان طور که وهابیت به اسم توحید به دنیای استکبار خدمت های شایانی را ارائه می دهد ما نیز به اسم تولی و تبری افعالی را مرتکب شویم که همان نتیجه ای را که استکبار جهانی از رفتار وهابیت صید می نماید از رفتار ما نیز بدست بیاورد !!

ناگفته نماند که این مطالب به معنی تضعیف تبری و تولی هرگز نمی باشد چرا که تبری نه تنها با وحدت منافات ندارد بلکه باعث استحکام آن و م?ید آن نیز می باشد چرا که تبری به معنی بیزاری جستن از دشمنان اهل بیت علیهم السلام است یا همان اظهار برائت می باشد که بارزترین مصداق دشمنان اهل بیت علیهم السلام در دنیای امروز امریکای جهانخوار و صهیونسم خبیث می باشند که حتی بسیاری از مسلمین غیر شیعه نیز امروز آن را انجام می دهند و تبری از دشمنان تاریخی اهل بیت علیهم السلام نیز مستلزم اسم بردن از آنان نیست که دارای توابعی خواهد بود بلکه در این مورد نیز باید به سیره خود اهل بیت علیهم السلام تأسی نماییم که از اسم بردن به همراه توهین از مقدسات سایر فرق و مذاهب خودداری می کردند و در واقع در این مورد به دستور قرآن عمل می نمودند که می فرماید :

« ولاتسبوا الذین یدعون من دون الله فیسبوا الله عدوا بغیر علم » (7) .

به بتها ناسزا مگویید تا این که بت پرستان از روی جهالت به خدای شما ناسزا نگویند !!

و به سیره جدّ بزرگوارشان امیرالم?منین علیه السلام تأسی می نمودند که در نهج البلاغه از ایشان نقل شده که در هنگام دشنام اصحابشان به معاویه و یاران وی، فرمودند :

« إنی أکره لکم أن تکونوا سبّابین » (8) .

من برای شما نمی پسندم که اهل ناسزا گویی باشید !